Ervaringsverhaal: “Ik kan mezelf zo goed begrijpen nu”

ᴇᴇɴ ᴊᴏɴɢᴇ ᴠʀᴏᴜᴡ ɪs 29 ᴊᴀᴀʀ ᴀʟs ᴢᴇ ᴏᴠᴇʀʟɪᴊᴅᴛ. ʜᴀᴀʀ ᴍᴀɴ ʙʟɪᴊғᴛ ᴀᴄʜᴛᴇʀ ᴍᴇᴛ ᴠɪᴇʀ ᴋɪɴᴅᴇʀᴇɴ ɪɴ ᴅᴇ ʟᴇᴇғᴛɪᴊᴅ ᴠᴀɴ 7,5,3 ᴇɴ1 ᴊᴀᴀʀ. ʜᴇᴛ ɪs ᴇᴇɴ ʜᴇғᴛɪɢᴇ ᴘᴇʀɪᴏᴅᴇ ᴠᴏᴏʀ ʜᴇᴍ ᴇɴ ᴅᴇ ᴋɪɴᴅᴇʀᴇɴ.

31 jaar later komt het kind, dat toen 5 jaar was, voor een online familieopstelling. Ze is nu 36 jaar en loopt vast in haar leven. De vraag waar ze antwoord op wil is: hoe kan ik mijn eigen emoties beter leren toestaan?

Tijdens de opstelling geeft ze plek aan haar vader, haar overleden moeder, haar 3 broers/zussen, de miskraam en zichzelf. Ook worden de nieuwe vrouw van vader opgesteld, hun gezamenlijke kind en de miskraam. De emotie krijgt ook een plek in het veld.

Het is een volle bak, iedereen staat bijelkaar op een kluitje aan de rand van het veld (het leven). De ouders kijken allemaal naar buiten, alsof ze het leven niet aankijken.

De emotie staat centraal in het systeem. Niemand kijkt ernaar behalve de vrouw van nu 36 jaar. Echter haar broer staat voor haar waardoor ze de emotie niet kan zien. Ze heeft een goede band met haar broer die 7 was toen moeder overleed. Hij is mij gaan beschermen, dat heeft hij goed bedoeld hoor zegt ze.

Natuurlijk heeft hij dat goed bedoeld. Het is nooit een kwestie van schuld of goed of fout leg ik haar uit.

Het gaat nu om jouw vraag en het inzicht wat jij mag krijgen.

“Ik begrijp wel waarom ik mijn emoties niet ken, ik kan ze helemaal niet zien”, zegt ze geëmotioneerd.

We bespreken samen nog wat persoonlijke zaken die opvallen in het systeem en raken aan de ontwikkeling van deze vrouw.

Nadat ik haar verteld heb over de drie natuurwetten (ordening, balans geven & nemen, buitensluiting) die we gebruiken in het opstellen slaat ze direct aan op de balans tussen geven & nemen. Die is bij mij wel verstoord denk ik. Ik werk 7 dagen in de week en vergeet vaak vrij te nemen. Mijn collega’s wijzen mij daar dan op. Dan pas realiseer ik me dat. Ik voel gewoon zelf niet wanneer ik moe ben. Of het is al te laat.

Ik vraag of ze klaar is voor een interventie. Ze is er klaar voor.

Heel rustig, stap voor stap gaan we het systeem ordenen. Zodat iedereen op zijn of haar eigen plek komt te staan.

Eerst het oorspronkelijke systeem, toen moeder nog leefde, de kinderen nog klein waren en naar hun ouders keken.

Op dat moment staat ze oog in oog met haar moeder.

Het is een ontzettend emotioneel moment. Ze pakt de ketting vast die ze draagt, deze is van mijn moeder snikt ze. Alle emoties komen los. Het scherm tussen ons ” verdwijnt “, alle kaders vervagen, er is alleen maar ruimte voor de liefde voor moeder en dochters. ” Jij bent mijn moeder en ik ben jouw dochter spreekt ze uit.

Zo intens.

De volgende stap is dat de tweede vrouw van vader ook op haar plek komt, naast moeder, niet op de plek van de moeder, dat is onmogelijk . De miskraam en kindje van vader en zijn tweede vrouw krijgen ook hun plek.

De kinderen kijken allemaal naar voren, naar de eigen toekomst. De ouders achter hun. Als steun.

Ze is er stil van en onder de indruk. Man, man, zegt ze ” ik kan mezelf zo goed begrijpen nu”. En de emoties zijn er dus wel zegt ze lachend door haar tranen heen.

Welke plek wil je de emoties geven vraag ik haar. Boven ons is het antwoord, dan kunnen de emoties door ons allemaal heen stromen.

Ik krijg er kippenvel van. Wat een moed om de emoties terug te geven aan het systeem.

Na ruim 1.30 uur contact tijdens deze intense sessie nemen we afscheid.

S avonds stuurt ze het volgende bericht:

ᴅᴀɴᴋ ᴊᴇ ᴡᴇʟ ʟɪᴇᴠᴇ ᴍᴀʀɪᴋᴇ. ʜᴇᴛ ᴡᴀs ᴇᴇɴ ʙɪᴊᴢᴏɴᴅᴇʀᴇ sᴇssɪᴇ. ᴛᴏᴛᴀᴀʟ ᴀɴᴅᴇʀs ᴅᴀɴ ɪᴋ ʜᴀᴅ ᴠᴇʀᴡᴀᴄʜᴛ.

ɪᴋ ʙᴇɴ ᴅᴀᴀʀɴᴀ ᴛᴏᴄʜ ɢᴇʟɪᴊᴋ ɴᴀᴀʀ ʜᴜɪs ɢᴇɢᴀᴀɴ. ᴡᴀs ᴢᴏ ᴍᴏᴇ ɢᴇᴡᴏʀᴅᴇɴ. ɪᴋ ɢᴀ ᴅᴇ ᴋᴏᴍᴇɴᴅᴇ ᴅᴀɢᴇɴ ᴇʀ ɴᴏɢ ɢᴏᴇᴅ ᴏᴠᴇʀɴᴀᴅᴇɴᴋᴇɴ. ᴇɴ ᴘʀᴏʙᴇʀᴇɴ ɢᴏᴇᴅ ɴᴀᴀʀ ᴍ’ɴ ʟɪᴊғ ᴇɴ ᴍ’ɴ ᴇᴍᴏᴛɪᴇs ᴛᴇ ʟᴜɪsᴛᴇʀᴇɴ”

Systemisch opsteller is het mooiste vak op aarde!